Cuma günü insanlar ikiye ayrılır.
Benim gibi evden çalışanlar diğerleri gibi ofisten çalışanlar.
Birde cumaya gidenler var onlar konumuzla alakalı değildir.
İşte olanlar için cuma, en kutlsal gündür. Ertesi gün cumartesidir yani tatil.
Akşam 5,30-6 olsun eve gidelim diye çırpınır millet.
Çıkış saati yaklaştıkça kimse birbirini tanımaz. İş biter bilgisayarlar kapatılır.
Patrona göre asla iş bitmez.
Koşarak servislere arabalara binilir ve iş yerinden hızla uzaklaşılır.
Pazar akşamüstüne kadar herşey unutulur. Pazar akşamı küçük karın ağırısıyla hatırlanır.
Evden çalışanlar hem şanslıdır hem de şanssız. İşten ne zaman çıkılacağı belli değildir.
Gece 2 olsa bile çalışılır. En iyi yanı, ayaklar uzatılmış, pijamalar giyilmiş, çay içip galeta yiyen bir işçiye dönüşmektir.
Gündüz aynı motivasyonu göstermek daha zor. Sabah yataktan yapışarak uyanmak.
Yarı açık gözle kahvaltı etmek ve neler yapılacağını düşünmek.
En iyisi akşam çalışmak o da haftada 2 ya da 3 gün maximum. Yoksa insan daralır!
Evden çalışınca gözünün önünde bulaşık, çamaşır, temizlenmesi gereken bir ev oluyor.
Bu da insanı iş yapmaktan alıkoyan takıntılardan biri.
Ha bir de evde insan çok sıvı tüketiyor çok wcye gidiyor. Sifon çook çekiliyor.
Sıkılınca aranacak arkadaşlar yok çünkü hepsi işte. Onları arayınca "çalışıyorummm" lafı duyuyorsun.
Sanki sen işsizsin. Geçen bir arkadaş "ben çalışıyorum senin işin yok tüm gün evdesin" dedi, bozuldum ama densizliğine verdim. Sen git gel ben aynı parayı evden kazanıyorum diyemedim. Aynı parayı da kazanmıyorum zaten.
Şimdi çalışma zamanı. Önce türk kahvesi...
Benim gibi evden çalışanlar diğerleri gibi ofisten çalışanlar.
Birde cumaya gidenler var onlar konumuzla alakalı değildir.
İşte olanlar için cuma, en kutlsal gündür. Ertesi gün cumartesidir yani tatil.
Akşam 5,30-6 olsun eve gidelim diye çırpınır millet.
Çıkış saati yaklaştıkça kimse birbirini tanımaz. İş biter bilgisayarlar kapatılır.
Patrona göre asla iş bitmez.
Koşarak servislere arabalara binilir ve iş yerinden hızla uzaklaşılır.
Pazar akşamüstüne kadar herşey unutulur. Pazar akşamı küçük karın ağırısıyla hatırlanır.
Evden çalışanlar hem şanslıdır hem de şanssız. İşten ne zaman çıkılacağı belli değildir.
Gece 2 olsa bile çalışılır. En iyi yanı, ayaklar uzatılmış, pijamalar giyilmiş, çay içip galeta yiyen bir işçiye dönüşmektir.
Gündüz aynı motivasyonu göstermek daha zor. Sabah yataktan yapışarak uyanmak.
Yarı açık gözle kahvaltı etmek ve neler yapılacağını düşünmek.
En iyisi akşam çalışmak o da haftada 2 ya da 3 gün maximum. Yoksa insan daralır!
Evden çalışınca gözünün önünde bulaşık, çamaşır, temizlenmesi gereken bir ev oluyor.
Bu da insanı iş yapmaktan alıkoyan takıntılardan biri.
Ha bir de evde insan çok sıvı tüketiyor çok wcye gidiyor. Sifon çook çekiliyor.
Sıkılınca aranacak arkadaşlar yok çünkü hepsi işte. Onları arayınca "çalışıyorummm" lafı duyuyorsun.
Sanki sen işsizsin. Geçen bir arkadaş "ben çalışıyorum senin işin yok tüm gün evdesin" dedi, bozuldum ama densizliğine verdim. Sen git gel ben aynı parayı evden kazanıyorum diyemedim. Aynı parayı da kazanmıyorum zaten.
Şimdi çalışma zamanı. Önce türk kahvesi...
Yorumlar