Çocukları uyarıcı

İzmir-İstanbul

İzmir'e giderken 1.62 boyundaydım. Ancak pazartesi gelirken 1.70 oldum. Yeni topuklu botlarım sayesinde:)
Ayın 2.de teyzem sayesinde baya erken uyandım. Uçak kaçmasın diye 2 saat önceden havaalanındaydım. Elimde de Peter  Ackroyd'un "Londra Yanıyor" adlı kitabı vardı. Bitirmeme ramak kalmıştı ki uçak kalktı. Ağzımda sakızımla daha fazla okursam çarpıntı olacağım diye düşündüm. Uyudum. İzmir-İstanbul arası 50 dakika olduğu için uçak kalktığı gibi iniyor. Yaşasın anne yemekleri. Bizimkiler ben yokum diye rejime girmiş. 12 günün sonununda beller şahmaran gibiydi.Annem gün içerisinde perdeleri pek açmadığı için güneş yok sanıyordum. Netekim varmış. Bir gün çıktım da gördüm. Gittiğim her yerde bilgisayarlara lanet götürüyorum. Teyzemin laptopu bozuldu anca yola girmiş bugün. Bende iş kovalayamadım tabii.Aman zaten çalışmak kötü. Lotonun çıkmasını bekliyorum. Bu hayat eski halimi öldürdü.
2 gündür iş görüşmelerine gidiyorum. Nedense beni tanışmak için çağırıyorlarmış. Öyle diyorlar. Ne güzel kendimi önemli hissediyorum. Yaratıcı olduğumu gözümden anlayıp övüyorlar beni. Şişmiş egomla eve dönüyorum. Yolda da içimden söyleniyorum "Allahtan bu havada sette değilim".
Atatürk kütüphanesinde daha güzel kitaplar bağışlanmalı bence. Yetersiz geldi gözümü. Bu gittiğimde bir İtalyan yazardan buldum kitap. Cristina Comencini "İtalya'da Bir Türk Sevdim". Elalem benim gibi gitse İtalya'ya kaç İtalyan sever sayamayız. Neyse hemen okudum kitabı.
Şu çizgi film yazma işi de düzene giremedi. Evliya Çelebi'den yazmamız lazım. Aslında Saka'ya çok alışmıştım ama allahtan umut kesilmez.
Rüyamda Tayyip Erdoğan ve karısını gördüm. Emine güzelmiş ama saçlar siyah kıvır kıvır. "Yeşil Sinema yap" dedi kulağıma. Çok anlamlı geldi. Hayırolsun.